Iedereen die op zondagochtend wel eens een wedstrijd bezoekt kent hem wel.
Hij heeft jarenlang op een zeer behoorlijk niveau in 1e elftallen gevoetbald en er is zelfs wel eens sprake van geweest dat hij het betaalde voetbal zou kunnen halen.
Op enig moment heeft hij echter de keuze moeten maken zijn maatschappelijke carrière voorrang te geven en bij de amateurs te blijven voetballen. Na 15 jaar in het eerste elftal van de plaatselijke trots is daar dan het moment geweest om (mede op verzoek van zijn vrouw) voorrang aan het gezin te geven. En dus worden zijn wedstrijden tegenwoordig ’s ochtends gespeeld met regelmatig ambitieuze tegenspelers, die nog nat zijn achter de oren. Naar zijn als altijd bescheiden mening mochten deze spelers vroeger nog niet zijn schoenen poetsen, maar tegenwoordig moet hij steeds vaker bekennen dat “die jonge jochies maar blijven rennen” en dat hij het steeds moeilijker krijgt om het tempo bij te houden.
Op 1 aspect van het spel is hij echter onverslaanbaar.
Hij is nog steeds de absolute meester in het becommentariëren van alles wat er in de wedstrijd gebeurt en vooral wat de scheidsrechter anders en beter had moeten doen. Als de scheidsrechter op meer dan 5 meter afstand een beslissing neemt, “had hij beter mee moeten lopen”. Als de scheidsrechter tussen hem en de ontvanger van zijn volgende briljante pass staat, dan “moet hij niet de hele tijd in de weg lopen”. En ondanks dat hij nog stamt uit het tijdperk dat er geen verplichte spelregeltoets was, is hij altijd in staat de scheidsrechter haarfijn te vertellen dat hij de spelregels verkeerd toepast.
Afgelopen zondag kwam Scheidsie ook weer zo’n babbelende routinier tegen. Bij een 0-2 ruststand was hij ingevallen om het dolende team bij de hand te nemen, maar inmiddels was de achterstand opgelopen tot kansloze proporties. De tegenstander strooide met wat kleine vertragingstactieken nog een paar kilo zout in de wonden en dat was het moment dat de vedette in opstand kwam.
De scheidsrechter kreeg in meerdere afleveringen te horen dat hij de spelregels vaker in zijn voordeel moest toepassen en dat hij moest optreden tegen de tegenstander. Scheidsie was zeer coulant en deelde hem mede dat hij graag een paar minuten extra tijd zou toevoegen. Toen dit onvoldoende was en de babbelende vedette uiteindelijk de terechte gele kaart kreeg, kreeg hij ook de bijbehorende beloning van zijn teamgenoten. Opmerkingen als “Hou dan ook eens een keer je snavel!” waren niet van de lucht. Ook na het paar minuten uitgestelde laatste fluitsignaal kwam de babbelende vedette nog langs voor een nabrander, maar toen zelfs zijn 19-jarige teamgenoot hem vertelde dat hij nu eens moest ophouden, besloot de babbelende vedette af te druipen. ’s Middags voor het door zijn vrouw bedachte bezoek aan de meubelboulevard vroeg ze nog hoe het voetballen was. Toen hij haar vertelde dat hij weer geel had gekregen, zei ze met een lach: “Alweer?”. Misschien dacht hij op dat moment nog eens terug aan zijn eigen gedrag en begreep hij het zelf ook niet helemaal.
Dus als je na al die jaren nog voor je plezier in de ochtend voetbalt, bedenk dan dat de scheidsrechter er ook voor zijn plezier is en noem hem dus zeker geen “Scheidsie”.