Regelmatig zal onder het pseudoniem Scheidsie een column worden geschreven over de scheidsrechter in het Achterhoekse amateurvoetbal.
Het verkeerde been van de scheidsrechter
De argeloze voetballer zal meteen denken dat een scheidsrechter geen verkeerd been heeft, omdat hij meestal ook niet kan voetballen. Anders was hij toch ook geen scheidsrechter geworden?
Deze column gaat vooral over de scheidsrechter die de spelers op het verkeerde been zet. Afgelopen zondag was hier een goed voorbeeld van te zien op 1 van de Achterhoekse velden. De bestuurskamer werd betreden door een zeer jonge, wat slungelige scheidsrechter. Zowel de aanwezige bestuurders, leiders als ook trainers hadden er direct een hard hoofd in. Wat had de KNVB nu weer naar hun zo belangrijke wedstrijd gestuurd? Wisten ze daar in Zwolle wel wat er allemaal op het spel stond? En dan krijgen we zo’n broekie. Nog voor de wedstrijd stond de scheidsrechter al met 0-2 achter…. En toen kwam het verkeerde been….
De scheidsrechter bleek eigenlijk een zeer goede scheidsrechter. Natuurlijk probeerden de zelfbenoemde vedettes van beide teams hem te verleiden tot discussie of, nog beter, beslissingen in hun voordeel. De scheidsrechter gaf echter geen krimp. En natuurlijk werden sommige beslissingen zeer fel betwist door de echte vedettes, die niet voor niets al voetbalden in het 1e team, toen hij nog in de wieg lag. Wat dan volgde was een prachtige “stare down” waar Rico Verhoeven trots op zou zijn. De vedette bleef maar praten, terwijl de opmerkingen van de teflon-schouders afgleden en de blik strak op de vedette bleef gericht. Dit broekie had de hele wedstrijd onder controle en geen moment liet werd hij uit zijn evenwicht gebracht. Wat er verder ook gebeurde, het Scheidsie gaf geen krimp. Schreeuwende trainers, jeugd achter de goal, kleine opstootjes tussen een paar heethoofden, afgestoken vuurwerk en huilende moeders. Niets leek hem uit zijn evenwicht te kunnen brengen. Ook bij vlagsignalen bleef hij vertrouwen op zijn eigen waarnemingen en liet hij zijn beslissingen niet afhangen van het telkens joelende publiek. Het hoogtepunt volgde op een onbewaakt moment ver in de tweede helft. Met een volkomen strak gezicht werd een alsmaar protesterende speler gevraagd zijn gebrek aan loopvermogen niet met praten te compenseren. De scheidsrechter was daarna alweer onderweg naar de volgende spelsituatie, de speler intussen verbluft achterlatend.
Wat intussen wel zichtbaar was dat deze scheidsrechter relaxed was en plezier uitstraalde bij het uitoefenen van zijn hobby. Voor deze hobby doet en laat de scheidsrechter van alles. Trainen, op tijd naar bed gaan, op tijd op het complex zijn, een goede warming-up, de pupil van de week geruststellen en dan hopelijk een fijne wedstrijd fluiten op een sportpark in de meest obscure dorpen van onze regio.
Want laten we ook vooral niet vergeten. Voor de scheidsrechter is het ook een hobby en hij loopt er niet om de spelers dwars te zitten, maar juist om het mogelijk te maken dat iedereen kan genieten van het spelletje. Dus als de volgende keer een broekie of juist een heeeel ervaren oude rot binnenkomt, laat je dan niet op het verkeerde been zetten, maar zet je beste beentje voor en behandel hem met respect. En noem hem dus geen “Scheidsie”.